از سرازیری کوچه ها عبور می کرد و می گذاشت نسیم شانه های خمیده اش را نوازش کند
و شاید هم کمی با موهای سپید و نازکش بازی
صدای کشیده شدن کفش هایش تمام کوچه را پر کرده بود
و خاطرات غبارگرفته اش نفس هایش را به شماره انداخته بود
چه قدر زود دیر شده بود
و فاصله ها به اندازه ی دنیایی از رویاهای کوچک و بزرگش عمیق
این ثانیه های کند و پیر از جانش چه می خواستند
که هر روز تن نحیفش را به سمت مزار عزیزترینش می کشاندند و
جانش را نمی ستاندند
باید دوباره با دستهای لرزانش چشم های خسته اش را از اشک می تکاند
و در کورترین نقطه ی جهان لختی آرام می گرفت
و دوباره فردایی دیگر
وتنهایی
سکوت
انتظار!

پ.ن : به بهانه ی 9 مهر روز جهانی سالمندانی که هرگز درکشان نکردیم!

بی ربط نوشت : اسباب کشی کردیم آمدیم اینجا ... کنار همسر عزیزمان!

بی ربط نوشته هایمان را امید است تحمل کنید!